Eigenlijk wil ik het niet toegeven. Te lang hou ik mezelf voor dat het wel meevalt. Denk ik nog dat horzels me te pakken hebben genomen. En dat mijn hardloopschoenen de kramp in mijn kuiten veroorzaken. Ook de warmte krijgt een beetje schuld. Want waar zouden anders die dikke enkels van kunnen zijn? Mijn overlevingsstrategieën werken fantastisch… Gewoon doorgaan en de signalen negeren: het valt wel mee! Al wekenlang heb ik vreemde bulten op mijn schenen. Ik ben moe en kan weinig hebben. Een keelontsteking sluimert op de achtergrond. Maar werken gaat nog prima! Pas na aandringen van mijn omgeving bezoek ik de huisarts. “Erythema Nodosum”. Ik had er nog nooit van gehoord. Gelukkig niet ernstig. Maar wel een duidelijke waarschuwing van mijn lijf. Tijd om rust te nemen. Me over te geven. Opnieuw balans te brengen in inspanning en ontspanning. Vakantievieren en uitrusten!

Uitrusten… Van Dale zegt dit:
1  uit·rus·ten (rustte uit, heeft, is uitgerust): zich door rust van vermoeienis herstellen
2  uit·rus·ten (rustte uit, heeft uitgerust): van het nodige voorzien

Dat vind ik wel mooi, die dubbele betekenis. Dat geeft me een beetje ruimte. Natuurlijk ga ik mij in de komende tijd “door rust van vermoeienis herstellen”. Ik ga dagenlang luieren, lezen, beetje zwemmen en weer liggen. Ik beloof het: dat ga ik echt doen. Maar dan mag ik van mezelf ook het andere… Ik mag ook nadenken over hoe ik mezelf kan uitrusten voor de tweede helft van het jaar. Van welk “nodige” zal ik mezelf voorzien? Welke kennis, welke kwaliteiten neem ik tot mij? Ga ik nog een training volgen? Bezoek ik een congres? Ontspanning èn inspanning. Uitgerust van de afgelopen periode èn uitgerust voor de komende tijd.

Begin er zin in te krijgen! Volgende week begeleid ik met Vivien Broekman nog een weekend “In contact met je vrouwelijke kracht” in Klooster Huissen en daarna trek ik me even terug.

Ik ga fijn vakantie vieren. Tot over een paar weken! Dan ben ik weer helemaal UITGERUST!

Fijne tijd is dit. De donkere koude maanden achter de rug, temperatuur omhoog, het groen schiet de grond uit. En een paar lange weekenden vlak achter elkaar . Een mooie opmaat naar de zomer. Zon en ontspanning. Lekker vrij!

Ik zou soms willen dat het kon, een weekje vrij. Echt vrij. Vrij van mezelf. Even niet nadenken over wie ik ben, mijn gevoelens interpreteren, kritische stemmen in mijn hoofd en die dan weer liefdevol tot zwijgen brengen. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben best tevreden met hoe ik het doe. Maar toch. Een weekje helemaal oké met mezelf en een ieder die mijn pad kruist. Heerlijk lijkt het me. Lekker rustig. En ook al weet ik beter, toch bekruipt me bij tijd en wijlen het gevoel dat ik de enige ben die dat heeft. Dan geloof ik dat iedereen het prima naar zijn zin heeft. Doet wat hij wil, zonder gedoe en gepieker.

Gisteren zag ik De Wereld Draait Door. Te gast was Jeroen Krabbé. Sinds kort schildert hij ook abstract. Een intens proces, zo vertelt hij. Eerst lang de aarzeling of hij het wel zou kunnen. Dan het experiment, het gevecht met zijn innerlijke kritische stemmen, durven los te laten wat jarenlang houvast bood en dan ermee naar buiten komen zonder te weten hoe het ontvangen zou worden.  Doodeng vond hij het. Maar hij deed het en nu is er een expositie. “Wat ik niet had verwacht is dat het me een enorme vrijheid geeft. En dat is echt heerlijk”.

Dat zegt hij mooi. Vrijheid is te vinden voorbij dat gebied wat we nou juist zo graag willen vermijden. Het vraagt naast lef, ook discipline en volharding om het aan te gaan. En toch is het steeds weer een opgave om moed te verzamelen en te voorschijn te komen. Niet te weten hoe anderen zullen reageren en toch komen. De vrijheid die dat geeft…!

Een bijzonder woord: ontluiken. Wat er al was komt tevoorschijn. Aan de dorre takken van de kersenboom verschijnen kleine roze bloemetjes. In aanleg waren ze er al. Ze wachtten op het goede moment om tot bloei te komen. Om in een paar maanden te transformeren naar dikke sappige kersen.

De lente zet me aan om mijn eigen ontluiken waar te nemen. En de moeite die het kan kosten om ruimte te geven aan dit ontluiken. Zo moeiteloos als het de bloesem lijkt af te gaan, zo ingewikkeld kan ik het voor mezelf vinden. Niet voor niets was het lange tijd verborgen. Ik zal ook afscheid moeten nemen van hoe ik eerder naar mezelf keek. Wat me veiligheid gaf, moet ik loslaten, zodat er ruimte ontstaat voor dat wat wil ontluiken.

Zo geniet ik van mijn ontluikend schrijverschap. Steeds meer durf ik tevoorschijn te komen op papier. En spannend is het ook. Want als ik tevoorschijn kom, dan kan er ook kritiek komen. En hoe ga ik daar dan weer constructief mee om? In juni verschijnt mijn tweede boek, dat ik schrijf met Jakob van Wielink en Leo Wilhelm. Eerst was er al “Met zoveel liefde heb ik van je gehouden” dat in 2015 uitkwam bij Witsand. En nu “Professioneel begeleiden bij verlies” bij Boom uitgevers Amsterdam.

Wat ontluikt er in jou?