Oud-minister Lilian Ploumen vindt dat vrouwen zich minder bescheiden zouden moeten opstellen als het gaat om het verwerven van betere functies. “We moeten leren onszelf op sommige momenten wat nadrukkelijker in de schijnwerpers te plaatsen”, lees ik op nu.nl

Liever dan zelf tevoorschijn komen word ik gevonden. Een ander die ziet wat ik goed kan en mij uitnodigt. Dan hoef ik het risico niet te nemen dat ik word afgewezen, want dan ben ik al “aangenomen”. Tot dit punt is dat erg comfortabel. Maar vervolgens vind ik dan wel dat ik aan de verwachtingen van de ander moet voldoen. Minstens. Want meestal leg ik de lat nog net iets hoger. Zo maak ik mijn eigen gevangenis: ik put mezelf uit, laat mijn grenzen overschrijden en ervaar geen keuzevrijheid meer.

Mijn client Yvette is meer een stille kracht. “Haarlemmer olie” noemt ze zichzelf. Ze is van betekenis door onzichtbaar aanwezig te zijn en ondersteuning te bieden. Jarenlang was ze daarom geliefd bij collega’s. Tot ze een andere leidinggevende kreeg, die een heel andere rol verwachtte. Yvette deed maandenlang haar best om te voldoen. Ze lag er ’s nachts wakker van. Maar in plaats van in gesprek te gaan en haar grens aan te geven ten aanzien van de nieuwe verwachtingen, ging ze harder werken. Klagen deed ze in het geheim achter gesloten deuren. Zich openlijk uitspreken kwam niet eens in haar op. Zelfs toen ze na 20 jaar trouwe dienst werd ontslagen hield ze zich in. Wat eens haar kracht en kwaliteit was, had haar nu de das om gedaan.

Yvette voelt zich gebroken. Natuurlijk weet ze wel dat ze van zich af had moeten bijten. Niet zo makkelijk op had moeten geven. Maar ze heeft geen idee hoe. Stapje voor stapje onderzoekt ze nu haar patronen. Onuitgesproken boodschappen van thuis, van de streek waar ze vandaan komt, haar angst om zich te laten zien en lastig gevonden te worden, te worden verlaten.

Ploumen heeft gelijk. We moeten leren onszelf te laten zien. Persoonlijk werk ik er hard aan. Steeds opnieuw voorbij de schaamte en innerlijke kritische stemmen tevoorschijn komen. De schijnwerpers laat ik nog even achterwege. Daglicht vind ik voorlopig genoeg ;-).

(Schilderij: Thérèse Schwartze. De zes dochters Boissevain, 1916)