Fijne tijd is dit. De donkere koude maanden achter de rug, temperatuur omhoog, het groen schiet de grond uit. En een paar lange weekenden vlak achter elkaar . Een mooie opmaat naar de zomer. Zon en ontspanning. Lekker vrij!

Ik zou soms willen dat het kon, een weekje vrij. Echt vrij. Vrij van mezelf. Even niet nadenken over wie ik ben, mijn gevoelens interpreteren, kritische stemmen in mijn hoofd en die dan weer liefdevol tot zwijgen brengen. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben best tevreden met hoe ik het doe. Maar toch. Een weekje helemaal oké met mezelf en een ieder die mijn pad kruist. Heerlijk lijkt het me. Lekker rustig. En ook al weet ik beter, toch bekruipt me bij tijd en wijlen het gevoel dat ik de enige ben die dat heeft. Dan geloof ik dat iedereen het prima naar zijn zin heeft. Doet wat hij wil, zonder gedoe en gepieker.

Gisteren zag ik De Wereld Draait Door. Te gast was Jeroen Krabbé. Sinds kort schildert hij ook abstract. Een intens proces, zo vertelt hij. Eerst lang de aarzeling of hij het wel zou kunnen. Dan het experiment, het gevecht met zijn innerlijke kritische stemmen, durven los te laten wat jarenlang houvast bood en dan ermee naar buiten komen zonder te weten hoe het ontvangen zou worden.  Doodeng vond hij het. Maar hij deed het en nu is er een expositie. “Wat ik niet had verwacht is dat het me een enorme vrijheid geeft. En dat is echt heerlijk”.

Dat zegt hij mooi. Vrijheid is te vinden voorbij dat gebied wat we nou juist zo graag willen vermijden. Het vraagt naast lef, ook discipline en volharding om het aan te gaan. En toch is het steeds weer een opgave om moed te verzamelen en te voorschijn te komen. Niet te weten hoe anderen zullen reageren en toch komen. De vrijheid die dat geeft…!