Terwijl de eerste nachtvorst de weilanden van een witte waas voorziet en de bomen hun blad laten vallen om zich terug te trekken in hun kern, verschijnt in de Helleborus voorzichtig een eerste bloem. Tegen alle verwachtingen in, komt ze tevoorschijn. Het is haar tijd.

Als ik als kind ongehoorzaam was, werd ik gestraft. En teruggeworpen op mezelf. Want bij een boze pappa of mamma kan je niet terecht. Dan moet je het zelf uitzoeken met je verdriet, angst of boosheid. Dus paste ik me aan. Zorgde dat ik lief was. Lieve kinderen krijgen geen straf.

Deze “hechtingsbeweging” zorgt ervoor dat ik me snel aanpas aan anderen. Daardoor ben ik goed geworden in dingen als: anderen aanvoelen, weten wat er nodig is en relaties onderhouden. Fijne competenties, die me veel brengen.

Maar ik had ook pijnlijke ervaringen. Bijvoorbeeld toen ik 18 was. Ik was onzeker en zo bang dat mijn vriend onze relatie zou beëindigen, dat ik besloot om zo veel mogelijk aan zijn wensen te voldoen. Dat hij mijn grenzen overschreed, hoorde er voor mij gewoon bij. Ik sprak er niet over. Zelfs toen de relatie eindigde, bleef ik lange tijd vol zelfverwijt verlangen naar hem.

Veel vrouwen vertelden in de afgelopen weken over hun ervaringen met grensoverschrijding. Sommige van die verhalen leken op die van mij. Bang voor de afwijzing, om niet mee te mogen doen, niet gezien te worden, alleen achter te blijven.

Het raakt me. Voor hen en voor mezelf.

De dappere Helleborus in mijn achtertuin bloeit. Tegen de stroom in. Ze trekt zich niets aan van verwachtingen. Voor haar bestaat er geen afwijzing. Dat is een concept van de mensen. Zij volgt de oerkracht van de natuur. Met overgave.

---