Een bijzonder woord: ontluiken. Wat er al was komt tevoorschijn. Aan de dorre takken van de kersenboom verschijnen kleine roze bloemetjes. In aanleg waren ze er al. Ze wachtten op het goede moment om tot bloei te komen. Om in een paar maanden te transformeren naar dikke sappige kersen.

De lente zet me aan om mijn eigen ontluiken waar te nemen. En de moeite die het kan kosten om ruimte te geven aan dit ontluiken. Zo moeiteloos als het de bloesem lijkt af te gaan, zo ingewikkeld kan ik het voor mezelf vinden. Niet voor niets was het lange tijd verborgen. Ik zal ook afscheid moeten nemen van hoe ik eerder naar mezelf keek. Wat me veiligheid gaf, moet ik loslaten, zodat er ruimte ontstaat voor dat wat wil ontluiken.

Zo geniet ik van mijn ontluikend schrijverschap. Steeds meer durf ik tevoorschijn te komen op papier. En spannend is het ook. Want als ik tevoorschijn kom, dan kan er ook kritiek komen. En hoe ga ik daar dan weer constructief mee om? In juni verschijnt mijn tweede boek, dat ik schrijf met Jakob van Wielink en Leo Wilhelm. Eerst was er al “Met zoveel liefde heb ik van je gehouden” dat in 2015 uitkwam bij Witsand. En nu “Professioneel begeleiden bij verlies” bij Boom uitgevers Amsterdam.

Wat ontluikt er in jou?