Ze heeft lang geaarzeld of ze zou komen. Een echte vraag heeft ze eigenlijk niet. Het gaat best goed. Haar leven aardig op de rit. Echt leuk werk. Een fijne man. Een prima stel vriendinnen. En toch…

Haar ouders waren ontzettend blij met haar komst en omringden haar met liefde. Ze had een zorgeloze schooltijd en deed twee studies. “Echt niets om verdrietig van te worden”. En toch…

Een diep gevoel van leegte. Knagend in haar binnenste. Een soort heimwee, noemt ze het. “Geen idee waar dit mee te maken heeft. Ik probeer me te focussen op positieve dingen. Bewust te genieten van kleine dingen. Maar soms lijkt het of het alleen maar erger wordt.”

Als ik aan haar vraag of haar moeder haar weleens verteld heeft hoe haar zwangerschap was, knikt ze zacht. “Ze heeft het best moeilijk gehad. Eerst lukte het niet om zwanger te worden. Later kreeg ze nog een miskraam. En toen ze zwanger was van mij, begon ze na twee maanden te bloeden. Ze was er zeker van dat ze weer een miskraam had. Ze was zo bang, dat ze het verzweeg voor mijn vader. Pas toen ze weken later naar de verloskundige moest, zei ze er iets over. Met lood in haar schoenen ging ze naar de controle. Ze kon niet geloven dat ik er nog was. Ook niet toen de verloskundige het kloppen van mijn hartje liet horen. Ze zegt wel eens dat ze pas na mijn geboorte echt kon geloven dat ik er was. Toen kon ze pas liefde voelen. Gelukkig nog net op tijd!”

Net op tijd, of…?

Voordat je wordt geboren heb je al heel wat meegemaakt. Je hebt nog geen idee van ik en jij. Emoties, angsten, ervaringen van je moeder komen ongefilterd bij je binnen. Wat zij voelt, voel jij. In een baarmoeder die je veilig draagt en tegelijkertijd onveilig kan aanvoelen. Door eerdere verliezen, door angst, door een traumatische ervaring, door fysieke onveiligheid.

Samen bouwen we een nieuwe veilige plek. Een plek waar ook ruimte is voor het tweelingdeel dat ze vermoedelijk verloor tijdens de bloeding die haar moeder had na twee maanden zwangerschap. Zodat ze zich opnieuw kan verbinden en kan voelen wat het afscheid met haar doet.

Leegte die zich vult met liefde. En met rouw.

(de afbeelding is van Han Vermeer)