Het is koud. Eigenlijk blijf ik liever binnen. Zo lang als ethisch verantwoord negeer ik de vragende  hondenogen van Pluq. Maar het is onontkoombaar. Zij moet, dus ik moet. We gaan het korte rondje, langs de sloot achter ons huis. De oostenwind striemt in mijn gezicht en ik duik diep weg in mijn jas. Ongeduldig trek ik aan de riem als ze uitgebreid een graspol inspecteert op geursporen. Maar Pluq geeft niet op en gooit haar volle gewicht in de strijd. “Oké, jij wint.” Ik zucht en kijk om me heen. Een mager zonnetje prikt door het wolkendek. In het weiland achter de sloot loopt statig een witte reiger. Een gele rietpluim waait ritmisch heen en weer in de wind. Het gras kraakt van de rijp. De rust overvalt me. En dan ineens flitst hij langs. Met hoge snelheid scheert hij over het water. Een prachtig gezicht. Ik herken hem aan zijn fel blauwe rug: een ijsvogel.

Eenmaal weer thuis voel ik me een ander mens. Bevoorrecht. Een woord dat een client me later op de ochtend aanreikt. Hij vertelt over zijn leven. Er is veel om op terug te kijken. Nare ervaringen, keuzes waar hij spijt van heeft, teleurstellingen. Hij voelt zich somber en bij vlagen wanhopig. Maar dan komen als vanzelf ook andere herinneringen. Zijn schooltijd, de geborgenheid van zijn jeugd. De kansen die hij kreeg, de mensen die hem de erkenning gaven waar hij zo naar op zoek was. De liefde die er ondanks alles toch is. “Ik ben een bevoorrecht mens”, zegt hij. Bevoorrecht. Een woord dat hij een tijd kwijt was, maar weer terugvond in de ontroering van de ontmoeting.

Geluk zit soms verstopt.

Verborgen in een adempauze, een herinnering, ontroering.