Edo: “Op 15 juni 2017 is onze zoon Jort na een voorspoedige zwangerschap geboren. Na twee onbezorgde dagen werd hij met spoed opgenomen in het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. Het bleek dat door een aangeboren afwijking zijn darmpakket was gaan draaien. Zijn dunne darm was afgestorven en Jort zou daarom komen te overlijden. Na een gevecht van een dag en een nacht hebben wij hem op Vaderdag, 18 juni 2017 moeten laten gaan.”

“Een paar maanden na Jort zijn overlijden kwam het Tuinenfestival op mijn pad, inspiratiebron was Herman Van Veen. Waar voor ons het overlijden van onze zoon een keerpunt was in ons leven, was dit voor Herman het overlijden van zijn vader. Het leven is een vicieuze cirkel. Hij vertelde dat hij altijd op zoek is naar balans. Dat is de basis voor mijn tuinontwerp: Balans”

Ik kende Jort niet. En toch voel ik me met hem verbonden als ik de tuin inloop. Eerst door het donkere smalle pad tussen hagen. Er lijkt geen uitweg te zijn. Het is er kil. De diepe pijn van het gemis is in dit deel het enige wat lijkt te bestaan. Ik zeg lijkt. Want halverwege de gang is een uitsparing in de heg. Wie moed heeft stapt hier op de vlonder die over de vijver hangt. En spiegelt zichzelf in het gladde water. Wat zie ik? Wat zie ik als mijn hart gevuld is met pijn en gemis. Wie ben ik als alles verloren lijkt? Wie ben ik terwijl degene die ik zo liefhad er niet meer is?

Rouwen is zoveel omvattend. Je mist degene die je verloren hebt, maar ook de toekomst die je samen had. En soms verandert ook je plek in de maatschappij. Als je van echtgenoot weduwnaar wordt bijvoorbeeld. Het rouwproces is ook een proces van jezelf opnieuw leren kennen. Een proces waarbij je dichter bij de kern kunt komen.

In dit verband vind ik het mooi dat Edo in het midden, in de kern van de vijver een kunstwerk heeft geplaatst met Alfred Jodocus Kwak. Alfred geeft mij een gevoel van lichtheid. Van kinderlijke en nieuwsgierige openheid. Hij balanceert en draait mee met de wind. En wordt in evenwicht gehouden door een contragewicht, een zware steen. Juist die steen zorgt er dus voor dat Alfred niet van zijn sokkel valt. Dichter bij de kern is zwaarte en lichtheid. In balans.

Ik ga weer terug naar het pad. Ik loop verder en merk dat het langzaam lichter wordt. Hier zijn doorkijkjes naar de vijver. En het pad wordt breder. In dit deel kan je weer wat meer om je heen kijken. Er is letterlijk weer meer ruimte. Dan ontstaat er ook weer ruimte voor verbinding. Verbinding met anderen en verbinding met de toekomst. Het verlies en het gemis zijn niet minder groot, maar er is ook weer ruimte voor nieuw. Nieuwe contacten, nieuwe plekken, nieuw leven.

De tuin heeft hier kleur. Bloemen bloeien en pluimen bewegen in de wind. En ook zie je hier dat niets blijft. Want de bloemen verwelken en sommige planten hebben het moeilijk door droogte en regen. Er is meer balans in afscheid en hoop. Opnieuw is hier een vlonder en voel ik me weer uitgenodigd om in de vijver te kijken. Een ander perspectief. Ik zie mezelf in dit nieuwe licht.

Ook nu zie ik Alfred Jodocus Kwak in het midden van de vijver. In balans. En ik besef dat balans niet statisch is. Er is juist steeds beweging. Soms trekt de steen wat zwaarder. Net als het gemis en de pijn van het verlies. Dan denk je veel aan wie je verloor en is het verdriet op de voorgrond. Op andere momenten laat de wind Alfred draaien en dansen. Dan voelt het lichter en is er meer ruimte voor nieuwe verbindingen en plannen. Rouwen is de slingerbeweging tussen stilstaan bij het verlies en gericht zijn op de toekomst. Heen en weer.

Ik loop verder en kom bij het bankje. Op het eerste gezicht lijkt hij uit balans. Maar schijn bedriegt. Als ik voorzichtig ga zitten, blijft hij gewoon staan. Zo zittend onder de hemelboom voel ik de rust en stilte. De zon schijnt op mijn gezicht. Jort is aanwezig. En via hem gaan mijn gedachten naar andere kindjes die maar zo kort konden blijven en naar mijn zwager, die overleed toen zijn dochter nog niet was geboren, en naar de gezinnen in Oss, die door zo’n heftig ongeluk werden getroffen. Temidden van deze verliezen en het verdriet voel ik ook vrede. Dat er ruimte is om stil te staan. Te voelen wat werkelijk belangrijk is. En dat de liefde blijft.

Dat zou een prachtig einde zijn. Zo is het meestal niet. Want ook al ervaar ik soms de stille liefdevolle vrede, een volgend moment tref ik mezelf weer aan bij de donkere ingang van de tuin. Dan moet ik er weer doorheen. En steeds als ik de moed heb om te kijken, in de vijver en om me heen, ervaar ik nieuwe reflecties. Word ik opnieuw geraakt.

Dus ik nodig je van harte uit. Ervaar het zelf. Laat je raken door een wandeling in deze tuin en voel de Balans.